تفاوت جوشکاری تیگ و میگ + مزایا و معایب هر کدام
دسترسی سریع به محتوای این مطلب
یکی از روش های اتصال دائمی، جوشکاری است که انواع متفاوتی دارد. در این فرآیند دو یا چند ماده ذوب شده و سپس بهم متصل می شوند. از جوشکاری بیشتر برای اتصال قطعات فلزی به یکدیگر استفاده می کنند. اما این روش صرفا برای قطعات فلزی نیست و برای مقاطع غیرفلزی هم کاربرد دارد. جوشکاری قوس الکتریکی دارای 4 روش متفاوت است که جوشکاری تیگ و میگ دو نمونه پر کاربرد از این روش اند.
در این نوع جوشکاری، با استفاده از یک منبع تغذیه (AC-DC) یک جریان الکتریکی به سیم جوش یا الکترود وارد می کنند. این جریان یک تخلیه الکتریکی به نام قوس الکتریکی یا آرک را به وجود می آورد که دو ماده را ذوب کرده و سپس به یکدیگر متصل می کند.این دو متد مختلف جوشکاری در تجهیزات نحوه اتصال متفاوت اند.
جوشکاری میگ چیست؟
جوشکاری میگ یکی از روش های جوشکاری قوسی است. در این روش به منبع تغذیه، سیلندر گاز بی اثر و تفنگ جوش نیاز داریم. برای تامین جریان منبع تغذیه از منبع تغذیه DC (جریان مستقیم) استفاده می کنیم. جوشکاری که با جریان مستقیم انجام می شود کیفیت، دقت و سرعت بالاتری دارد. در این روش، دستگاه جوشکاری جریان الکتریکی را به سیم جوش منتقل می کند. جریان الکتریکی اعمال شده سبب قوس الکتریکی شده و باعث می شود سیم جوش ذوب شده و دو قطعه به یکدیگر متصل شوند.
سیلندر گاز بی اثر یکی دیگر از تجهیزات اصلی در جوشکاریست. از این وسیله به منظور جلوگیری از اکسیده شدن در برابر هوا استفاده می کنند. اگر اکسیژن یا نیتروژن موجود در هوا با فلز جوش واکنش دهند، محل مورد نظر آسیب دیده و دچار و ترک خوردگی می شود. استفاده از گازهای بی اثر مثل آرگون یا هلیوم باعث شده از قسمت مورد نظر محافظت شود. آرگون یکی از رایج ترین گاز های مورد استفاده در جوشکاری است، که به طور طبیعی در جو زمین وجود دارد. از هلیم که گازی بی اثر و سبک تر از هواست بیشتر برای جوشکاری فلزات ضخیم و سنگین استفاده می کنند.
تفنگ جوش دارای دو قسمت اصلی نازال و سیم پیچ است. از نازال برای هدایت گاز بی اثر به محل مورد نظر استفاده می کنند. سیم پیچ تامین سیم جوش را بر عهده دارد. جوشکاری میگ به دو روش دستی و نیمه اتوماتیک قابل اجراست. در روش دستی جوشکار، الکترود را با دست به قوس الکتریکی هدایت می کند. اما در روش نیمه اتوماتیک وی فقط، کنترل حرکت تفنگ جوش و سرعت را برعهده دارد. از روش میگ برای اتصال فلز ها به یکدیگر استفاده می کنند. این روش بیشتر برای جوشکاری های سری و گسترده مورد استفاده قرار می گیرد.
جوشکاری تیگ چیست؟
جوشکاری تیگ یکی دیگر از روش جوشکاری قوس الکتریکی است. در این روش، از الکترود غیر مصرفی از جنس تنگستن استفاده می کنند که در مسیر جریان الکتریکی قرار گرفته و گرما را به قطعات جوش منتقل می کند اما خودش ذوب نمی شود. منبع تغذیه، یکی از ابزارهای مهم در جوشکاریست که با استفاده از جریان متناوب (AC) و مستقیم (DC) به منظور تامین قوس الکتریکی به کار گرفته می شود.
در فرآیند جوشکاری تیگ از گاز های خنثی به منظور جلوگیری از اکسید شدن حوضچه مذاب استفاده می کنند عبور این گازها از تورچ باعث خنک شدن نیز می شود. در این روش از گاز آرگون استفاده می کنند. به همین دلیل به آن روش جوشکاری آرگون نیز می گویند.
این جوشکاری کیفیت بالایی دارد برای فلز های ظریف مورد استفاده قرار می گیرد و قدرت نفوذ بالایی دارد.
مزایا و معایب جوشکاری تیگ و میگ
همان طور که در مطالب قبل ذکر شد جوشکاری تیگ و میگ دو نمونه از جوشکاری قوس الکتریکی محسوب می شوند.از مزایای روش تیگ می توان به کیفیت بالای جوش و نفوذ بالا و امکان جوشکاری فلزات نازک و خاص اشاره کرد. از عیوب وارد به این روش می توان به هزینه بالا و سرعت پایین در اجرا اشاره کرد همچنین هزینه بالایی دارد.
روش میگ سرعت جوش بالایی دارد. فرد اجرا کننده نیاز به مهارت کمتر نسبت به روش تیگ دارد. هزینه آن در مقایسه با روش تیگ کمتر است. از این روش در جوشکاری فلزات با ضخامت متوسط و بالا استفاده می کنند. این متد کیفیت متوسطی دارد و امکان ترک در جوش وجود دارد. در جدول زیر این دو روش را با هم مقایسه کرده ایم.
| ویژگی | جوشکاری تیگ | جوشکاری میگ |
|---|---|---|
| نوع الکترود | غیر مصرفی | مصرفی |
| گاز محافظ | آرگون یا هلیوم | آرگون یا CO2(تسریع کننده) |
| میزان مهارت مورد نیاز | زیاد | کم |
| سرعت جوشکاری | کم | بالا |
| کیفیت جوش | بالا | متوسط |
| کاربرد | فلزات نازک و خاص | فلزات با ضخامت متوسط و بالا |
بررسی روش جوشکاری تیگ و میگ
اصلی ترین تفاوت جوشکاری تیگ و میگ در الکترود آن هاست. در روش تیگ از الکترود تنگستن مصرف نشدنی و در روش میگ از سیم قابل مصرف که به طور خودکار به تفنگ جوش تزریق می شود استفاده می کنند. در مواردی که نیازمند جوشکاری ظریف باشیم، از روش تیگ و در غیر این صورت از روش میگ که به صرفه است و در زمان کمتری اجرا می شود اجرا نیاز به اپراتور حرفه ای ندارد، استفاده می کنیم.
از لحاظ ظاهر، جوشکاری تیگ نسبت به میگ برتر است و به منظور جبران این مشکل روی جوشکاری میگ را رنگ می زنند. در هنگام اجرای جوشکاری تیگ در پروژه های خاص می توان از فلز پر کننده به طور اختیاری استفاده کرد. در این فرآیند زمانی که میله های پر کننده در حال تغذیه در حوضچه جوش، جوشکار باید توانایی این را داشته باشد که از هر دو دست خود استفاده کند و گرما را به طور همزمان با پدال تحت کنترل قرار دهد.
سیم پر کننده نیز به طور خودکار از مشعل تغذیه کرده و اجرای این کار باعث شده این فرآیند فرایند چالش برانگیز باشد. جوشکاری تیگ فرآیندی پر چالش است که نیاز به مهارت های خاصی دارد اجرای همین کار توسط یک شخص کار دشواری است.
به تازگی با استفاده از ربات خاص می توان جوشکاری تیگ که پاشش چندانی ندارد را انجام داد . به همین منظور یک جوشکار برای انجام جوشکاری تیگ ابتدا باید در روش جوشکاری میگ مهارت کافی را بدست آورد و سپس در روش تیگ شروع به فعالیت کند.
در مجموع جوشکاری تیگ و میگ دو روش کاربرد از جوشکاری قوس الکتریکی اند که هر کدام خصوصیات متعلق به خود را دارند. از جوشکاری تیگ که با الکترود غیر مصرفی انجام می شود، عمدتا در فلزات ظریف استفاده می کنند که گاز بی اثر در این روش، گاز آرگون است و از روش میگ در سری کاری و اتصالات فلزات ضخیم به یکدیگر استفاده می کنند.
هزینه جوش تیگ بالاست و با توجه به افرایش هزینه مواد اولیه و نکات گفته بیشتر روش میگ را به کار میگیرند. گاز بی اثر در این روش از آرگون یا هلیوم یا حتی ترکیب این دو است که با توجه به پروژه مورد نظر نوع جوشکاری و گاز بی اثر را انتخاب می کنند.